Noord-Patagonië

Vanaf Pucón rijden we via verschillende meren naar Panguipulli, opnieuw een klein dorpje zonder toeristen. Het plan was om hier een dagje te gaan mountainbiken maar het weer zat niet mee, twee dagen stromende regen. De laatste dag spelen we verschillende kaartspelletjes en kijken we een voetbalwedstrijd (Arsenal-Manchester City) in een kroegje. De volgende ochtend word ik afgezet in Lanco waar ik de bus wil pakken naar Puerto Montt, het begin van Patagonië. Met veel geluk kan ik al na vijf minuten de volgende bus pakken. Dit was het einde van mijn week durende autotrip. Puerto Montt is een havenstad met ruim tweehonderdduizend inwoners, vanaf hier kun je op verschillende manieren naar Patagonië. Maar voor het zo ver is heb ik nog drie dagen. De eerste dag ga ik naar het nationaal park 'Alerce Andino', zo'n veertig kilometer buiten de stad. Als ik bij het busstation word afgezet blijkt dat ik nog zeven kilometer moet lopen tot de ingang van het park, opnieuw geluk dit maal in de vorm van een lift. Zo word ik bij het park afgezet en kan mijn wandeling beginnen. Omdat het in dit deel van Chili bijna altijd regent was het park zeer begroeid en groen. De laaghangende mist en het depressieve weer gaf het park een magische touch, het leek wel een combinatie van Lord of the Rings en Jurassic Park. Door de grote hoeveelheid regen in dit gebied waren er verschillende stroompjes die van alle kanten richting de grote river liepen. Ongeveer halverwege de wandeling komen we bij een ruim drieduizendjaar oude boom, waar het park om bekend staat. Vlak na de boom was er een mirador (uitkijkpunt) voor een waterval. Om verder te gaan moest je iets omhoog klimmen en vlak voor het begin van de waterval de rivier oversteken, er was alleen geen brug. Ik was de enige die dag die verder is gegaan, het oversteken van de rivier was echter geen probleem, de begroeiing op het pad erna wel. Omdat daar bijna nooit iemand kwam was het pad helemaal verwilderd, dat in combinatie met regen zorgde ervoor dat mijn schoenen, sokken en broek zijknat waren. Dat allemaal om een meer te zien aan het eind. Al met al een zeer mooie tocht met veel kleuren en diversiteit, die natte spullen drogen wel weer. Na een klein akkefietje met de eigenaar van het hospedaje (groot huis, waar ook kamers worden verhuurd) vertrek ik 's ochtends naar Puerto Varas, een nabijgelegen dorpje. Het is kerstavond dus mis een beetje het familiegevoel. Maar een meisje wat ik heb leren kennen nodigt me uit voor een kerstdiner bij haar thuis. Dus 's avonds om elf uur (ze eten hier extreem laat) zit ik bij haar familie aan tafel. Er is een schaap geslacht voor de gelegenheid en het hele schaap gaat, weliswaar in stukken, op een spies boven hete kolen. Na ongeveer twee uur lang ronddraaien boven de kolen is het klaar. Met z'n zevenen vallen we aan! Na het heerlijke maal worden er door de heer des huizes cadeautjes uitgedeeld, zelfs ik krijg een cadeautje. 'S avonds moest ik blijven slapen want het zou gevaarlijk zijn, het was inmiddels half drie dus sloeg ik deze gastvrijheid niet af. De volgende morgen wordt ik teruggebracht naar m'n hostel waar ik snel mijn spullen pak om naar het vliegveld te gaan. Onderweg kom ik een Nederlander tegen die ik niet weer hoef tegen te komen. Het eerste wat hij zei was: "ik ben gevlucht voor de vluchtelingen in Europa". En hij had hele foute opmerkingen over de verschillende problemen in Europa. De vlucht van Puerto Montt naar Coyhaique verloopt voorspoedig en na anderhalf uur kom ik op Eerste Kerstdag om zeven uur aan in het hostel. Waar ik gelijk een biertje aangeboden krijg door de eigenaar van het hostel. Verder bestaat mijn Eerste Kerstdag uit droog brood, koekjes en skypen met het thuisfront. De volgende ochtend wil ik naar Puerto Tranquilo, een klein dorpje op ongeveer twee uur rijden. Helaas verslaap ik me voor de enige bus. Ik ga toch proberen er te komen want vanaf Puerto Tranquilo kun je naar de Marble Caves, dat was de reden om hierheen te komen. Na lang zoeken vind ik een 'collectivo', een busje dat heen en weer rijd tussen twee plaatsen en waarin je de kosten deelt met anderen. Dit busje brengt me tot aan Cerro Castillo, ongeveer honderd kilometer van Puerto Tranquilo. Vanaf hier begin ik vol moed aan de wandeling, hopend op een lift. Na ongeveer een uurtje lopen krijg ik een lift. Om ongeveer vier uur kom ik dan eindelijk aan in Puerto Tranquilo, waar ik gelijk op zoek ga naar een tour die me naar de Marble Caves brengt, dit was gelukkig geen probleem na vijftien minuten vertrekken we. Met een bootje varen we zo'n twintig minuten op het babyblauwe Carrera meer om bij de grotten te komen. De grotten zijn gecreëerd door de golven die tegen de rotsen slaan, de rotsen bestaan uit verschillende mineralen (helaas was m'n Spaans niet toereikend genoeg om te begrijpen welke). Ik kan het niet anders uitleggen als surrealistisch, nep en te mooi. Op de weg terug was het weer een beetje omgeslagen en waren er hoge golven, het was gevaarlijk, spannend en vooral erg leuk. Maar ik kan best begrijpen dat je met dit weer in een kajak omslaat, wat Doug Tompkins, de oprichter van The North Face overkwam op ditzelfde meer, helaas met fatale gevolgen. 'S avonds vroeg naar bed in een veel te dure slaapplek om 's morgens om negen uur de bus te pakken.Omdat ik 's middags een vlucht heb vanuit Coyhaique moet ik daar op tijd zien te komen. Als de bus arriveert blijkt ie vol te zitten, gelukkig zou er nog een bus komen een half uur later. Ook vol. Na het uitleggen van de situatie en veel gezeur mag ik in het gangpad zitten, erg oncomfortabel maar het is niet anders. Het lukt me om de vlucht te halen en kom veilig aan in Puerto Montt waar ik de bus pak naar Puerto Varas om twee dagen te blijven. Achteraf zou ik het iets anders gepland hebben, het waren drie chaotische dagen, maar het was geweldig!