Het vertrek

Vandaag is het zo ver, de grote dag is aangebroken. Na een week van piekeren, stressen en weinig slaap ben ik vandaag toch echt in de auto naar Schiphol gestapt. Papa moest rijden want ik hield het niet meer, het instappen in de auto was verreweg het heftigste moment, het huilen stond me nader dan het lachen. Na een uur lang hopen op een ongeluk, autopech of een enorme file begon ik eindelijk mijn zenuwen in bedwang te krijgen. De zenuwen zijn eigenlijk alleen nog maar even teruggekomen op Schiphol na het definitieve afscheid met Papa, Mama, Joep, Robin en Marieke, de aanhang die me kwam uitzwaaien. 
Eenmaal aangekomen op Schiphol, veel te vroeg natuurlijk, gingen we op zoek naar de incheckbalie. Wat bleek, het was maar goed dat we veel te vroeg waren. Een enorme rij tot ver buiten de hekken! Nog even gezellig iets drinken zat er dus niet meer in. Na een lange rij te hebben overwonnen is het moment daar, het definitieve afscheid. Lastig maar verliep prima, niemand is in huilen uitgebarst. 
Oké, nu sta ik er echt alleen voor. Na een enorme wandeling kom ik bij m'n gate aan, ik ben een van de laatste die het vliegtuig in stapt. 'Wat een enorm ding' denk ik, en dit is dan nog maar kleintje. Ik arriveer bij m'n stoel, bij de nooduitgang. PERFECT! Meer beenruimte dan ik benen heb. En ook nog een tv'tje, verstopt in de stoel. 3 films, 2 potjes schaak en 5 hoofdstukken uit een boek later zit ik er helemaal doorheen. Letterlijk, zelden zo'n houten reet gehad. 12u vliegen is toch wel erg lang. Eenmaal aangekomen in Lima werd ik netjes met een naambordje opgewacht door mijn taxichauffeur. Ik hoorde van mijn broertje dat het verkeer in Teheran spectaculair was, nou hier kunnen ze er ook wat van. Er staan wel strepen op de weg maar die zijn er meer voor de show. Het constante getoeter om je heen en de manier waarop je zelf voorrang moet nemen op de overvolle wegen doen mij toch wel een beetje denken aan India en, na het verhaal van m'n broertje, Teheran. Na een klein uurtje rijden arriveer ik bij het vooraf geboekte B&B. Een leuk, kleinschalig dingetje in de wijk Miraflores. Het eerste wat me opvalt is de vriendelijkheid van de Peruanen, ze willen je super graag helpen. Al is het soms wel wat lastig met mijn gebrekkige Spaanse kennis en hun Engelse woordenschat. Maar met wat gebarentaal komen we er toch wel uit. Na nog even het nieuws over Tom Domoulin gelezen te hebben ga ik nu toch maar slapen. Het is inmiddels half 9 's avonds (03:30 Nederlandse tijd). Morgen ga ik de stad verkennen!