Paracas en Huacachina

16 september 

Afgelopen nacht is een nacht die ik niet snel ga vergeten. Ik ben met Zach, een Amerikaan, nadat de bar in het hostel sloot nog naar een bar gegaan in Barranco, een levendige wijk ten zuiden van het hostel. Het was een klein, rustig barretje. We zijn gebracht met een taxi en hadden beide geen idee waar we waren. Na twee biertjes (650ml) en een lang gesprek met de eigenaar van het barretje zijn we vertrokken en opzoek gegaan naar een taxi die ons weer terug zou brengen. Al snel hadden we er een gevonden die ons wel wilde brengen, hij moest alleen nog even tanken. Bij het tankstation wordt ik gebeld door Joep (5u 's ochtends hier), ik schrik me kapot. Dacht dat er iets heel ernstigs was gebeurd want waarom belt ie anders. "Tom, je gelooft het niet" - "wat?" - "Tom, je hebt €25.000 gewonnen in de postcodeloterij, en John ook! En John heeft ook nog een auto gewonnen!" Natuurlijk geloof ik het niet maar ik vervolgens krijg ik papa aan de lijn en die bevestigd het. Terwijl ik dit schrijf dringt het eigenlijk nog steeds niet helemaal tot me door. €25.000! Ongelofelijk! Inmiddels zit ik in de bus naar Paracas, een klein plaatsje aan de kust ten zuiden van Lima. Vanuit hier kun je een boottocht doen naar de Ballestas eilanden, de Galapagos eilanden in het klein wordt het hier ook wel genoemd. Verder is hier vrij weinig te doen dus vertrek ik waarschijnlijk morgen al weer. 

17 september 

Gistermiddag toen we arriveerden in Paracas, hebben we voor het eerst in een week tijd zon gezien, heerlijk! Paracas is een klein dorpje dat puur leeft op toeristen. Ze hebben er hostels, restaurantjes, een verhuur van quads. Er wordt veel gevist dus ze hadden er lekkere verse vis. Na 's middags gezwommen te hebben in de Pacific Ocean (grote oceaan in het Nederlands, geloof ik?), heb ik samen met twee Duitsers, een Britse, een Franse en een Nederlandse gegeten in een van de vele restaurantjes. Na vier keer ceviche in zeven dagen was ik dat gerecht even helemaal zat. Ik bestelde gestoomde vis met groente. Na nog een drankje in de bar van het hostel, waar toevallig net nog twee Nederlandse meisjes arriveerden, ben ik gaan slapen. Het was pas half 9 maar vanwege de korte nachtrust de dag ervoor was ik helemaal kapot. Vanochtend om half 8 zou m'n wekker gaan om de Ballestas tour te gaan doen. Helaas was m'n telefoon 's nachts uitgevallen, dus werd ik 5 minuten voor vertrek gewekt door een meisje op mijn kamer. Kleren aan en gaan, letterlijk. De tour duurde zo'n twee uur en was erg leuk. Er waren ongelofelijk veel vogels en je had geluk als je niet geraakt werd door de vogelpoep. Mij hebben ze gelukkig gemist, maar mijn rugzak is wel gehit. Op de Ballestas eilanden zelf mocht je niet komen, maar we zijn er omheen en tussendoor gevaren. De boot ging dicht langs de verschillende vogels (waaronder veel pelikanen, de enige soort die ik kon herkennen) en de zeeleeuwen en pinguïns. De gids vertelde dat er elk jaar op het eiland zo'n 60-70 cm vogelpoep ligt op de eilanden. Deze vogelpoep werd jaarlijks 'geoogst' en gebruikt als mest. Terug van de tour ging ik me even opfrissen aangezien ik daar 's ochtends geen tijd voor had. Om vervolgens de bus te pakken naar Huacachin, een ander klein toeristisch plaatsje in het midden van de woestijn. Dit is hét voorbeeld van een oase in de woestijn, omringt door torenhoge zandduinen ligt het groene, toeristische Huacachin. Ik heb vanuit dit plaatsje een tocht gemaakt de woestijn in, daar wat je dat in Marokko doet met een dromedaris gebruiken ze hier sandbuggies. Dit zijn een soort auto's met een zware motor en four-wheel drive, deze 'auto's' hebben geen deuren of ramen, het is alleen het stalen frame. Je krijgt een losse gordel om en er wordt je verteld dat je alle spullen goed tussen je benen moet klemmen. Eenmaal van start begon de chauffeur als een gek te rijden! Je vloog op en neer binnen het bereik van de gordel, het was een soort achtbaan maar dan anders. Erg leuk! Deel twee van de woestijntocht was sandboarden, snowboarden op zand. Achterop de sandbuggies zijn de boards meegebracht, we stoppen bovenaan een stijle duin. De eerste keer moest iedereen met zijn buik op het board gaan liggen en dan kreeg je een zet. Een voor een gingen we naar beneden, en het ging hard! Ik denk dat ik op sommige plekken de 50km/u wel heb gehaald. De eerste drie duinen waren 'kleine' duinen, daarna gingen we naar de grote. Bij de tweede en derde duin heb ik geprobeerd om te staan maar dat was erg lastig, ik had geen schoenen aan en de houders waren niet echt geschikt voor blote voeten. Deel drie van de woestijntrip was het zien van de zonsondergang, erg mooi maar we waren eigenlijk te laat. Eenmaal op de juiste plaats hadden we slechts een minuutje om snel onze camera's te pakken en een foto te maken. We hadden eigenlijk iets eerder moeten zijn. 'S avonds was er een barbecue en hebben we flink gedronken, nieuwe drinkspelletjes geleerd en veel plezier gehad. Morgen heb ik een lange busreis naar Arequipa.